Verschenen op 27 februari 2024 in de categorie 
Geschreven door 
37% van de vrouwen in Frankrijk vindt dat hun plaats thuis bij de kinderen is. 70% van de mannen denkt dat zij voldoende moeten verdienen om gerespecteerd te worden. LGBTQIA+ mensen hebben twee keer zoveel kans om slachtoffer te worden van seksueel geweld. Eén op de 5 mannen tussen 25 en 34 jaar vindt het normaal om meer betaald te krijgen dan een vrouw in dezelfde functie. De Franse seksismebarometer (januari 2024) is huiveringwekkend. Al deze cijfers stijgen. Dankzij feministisch protest en geïnspireerd door moedige getuigenissen, blijven mensen zich uitspreken tegen misstanden. Consent en de verdeling van huishoudelijke taken maken deel uit van het publieke debat.
Onderhandelen met de machthebbers zal niet volstaan…
De wet tegen feminicides is nog steeds niet geïmplementeerd. Hoewel consent nu is opgenomen in het wetboek van strafrecht, wordt er op scholen amper over gesproken. Er bestaat wel een wet tegen ongelijke verloning, maar de loonkloof tussen mannen en vrouwen bedraagt 21% op jaarbasis en loopt zelfs op tot 44% als men rekening houdt met de volledige beroepsbevolking (cijfer van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen).
Bovendien wordt er al gesproken over 4 miljard euro besparingen per jaar. We weten nu al waarop de gevestigde partijen zullen willen besparen: op openbare diensten en sociale uitkeringen… Minder openbare diensten betekent meer huishoudelijk werk, vooral de zorg voor anderen, dat naar het gezin wordt verschoven. Als daar tijd voor moet worden vrijgemaakt, is het natuurlijk het laagstbetaalde lid van het huishouden (meestal de vrouw) die dat moet doen, bij gebrek aan een alternatief. Voor eenoudergezinnen is het gewoon een ramp omdat er geen sociale bijstand is om in hun behoeften te voorzien.
Droom groot…
We mogen onze eisen niet beperken tot wat aanvaardbaar is. Er is een totale omwenteling van de situatie nodig. We willen ons niet beperken tot roepen in het luchtledige. Er is een andere wereld nodig waarin we allemaal de macht in handen nemen!
In een aantal multinationals wordt een ouderschapsverlof van 18 weken met 100% loon toegekend, terwijl de Belgische wet beperkt is tot 12 weken voor de moeder en 4 weken voor de vader/co-ouder met een verminderd loon. Velen van ons durven niet eens te dromen van 18 weken, hoewel we dat wel moeten doen. Als sommige bedrijven deze weken toekennen om zichzelf een beter imago te geven, stel je dan eens voor wat we kunnen bereiken met een vastberaden en offensieve collectieve strijd!
Want ja, het geld is er. Op vijf jaar tijd slaagden amper 826 bedrijven erin om volledig legaal 1.350 miljard euro naar belastingparadijzen te sturen (studie van Attac en Pour). Dat is het equivalent van 3 jaar Belgisch BBP! Dus ja, alles is mogelijk. Van kwalitatieve openbare kantines over investeringen in zorg waarin de mens centraal staat tot een werkverdeling onder iedereen waarbij technologie in dienst van de gemeenschap staat.
… en ga de strijd aan om die dromen waar te maken!
De eerste maanden van dit jaar werden gekenmerkt door boerenprotesten met hun tractoren en blokkades. Dit protest toont hoe collectieve strijd, zeker als we ons werkgerief gebruiken, onze eisen op de agenda kan zetten. Hetzelfde zagen we eind jaren 1990 bij Forges de Clabecq, toen met bulldozers geantwoord werd op provocaties van de politie tegen staalarbeiders die hun job verdedigden.
Wij zijn voorstander van feministische algemene stakingen naar het voorbeeld van wat er in Baskenland gebeurde. Op 30 november gingen 1.500 bedrijfscomités in staking voor ‘het collectieve recht op zorg’. Er waren 125 lokale betogingen. Het was een algemene staking van alle werkenden – ongeacht hun gender – tegen de manier waarop productief en reproductief werk is verdeeld. De staking ontmaskerde het pro-kapitalistische ‘imago-feminisme’ dat verstoken is van enig echt programma voor sociale verandering. De Baskische vakbonden en feministische collectieven koppelden gendergeweld aan de economische onderdrukking van vrouwen en de arbeidersklasse in het algemeen. De staking benadrukte niet wat ons verdeelt, maar net wat onze klasse verenigt in de strijd voor een verbetering van onze dagelijkse leefomstandigheden. Een inspirerend voorbeeld!
Wil je nog meer inspiratie opdoen? Kom dan naar onze meetings met Maria Clara, een ROSA-activiste uit Brazilië die moedig opkomt voor de rechten van vrouwen, LGBTQIA+ personen, de inheemse bevolking in het Amazonewoud en andere onderdrukten. Ze is een onvermoeibare internationaliste, feministe en revolutionair-socialistische activiste.