Verschenen op 28 april 2021 in de categorie 
Geschreven door 
De Eerste Mei is sinds 1886 het internationale symbool voor de strijd van de werkers en werksters, met of zonder job, met of zonder papieren, … Door de pandemie worden we gehinderd in onze militante praktijk, maar meer dan ooit is er reden om boos te blijven. Daarom roepen we op om op deze Eerste Mei 2021 aanwezig te zijn in de publieke ruimte, en dat op eensgezinde en strijdbare wijze.
Werkloosheid en armoede gaan omhoog, maar kapitalisten blijven vrekken
Een jaar na het begin van de pandemie is de armoede gestegen door massale tijdelijke werkloosheid, met onvoldoende tegemoetkomingen. Ganser delen van de werkende klasse en van de jeugd hebben geen inkomen door de maandenlange sluiting van de horeca, de evenementen- en cultuursector. Mensen zonder papieren zitten meer dan ooit zonder middelen van bestaan, en zijn nog kwetsbaarder door de aanwezigheid van politie. Maar terwijl de ene economische sector onderuit gaat stellen andere het beter dan ooit. Zo bijvoorbeeld de farmaceutische en de logistieke sector en de grootwarenhuizen. En toch probeert het patronaat de loonsverhogingen bovenop de index tot 0,4% te beperken voor 2021-2022. Ze verwijzen naar de crisis, maar geld is er genoeg: 17 van de 20 grootste bedrijven die op de Brusselse Beurs genoteerd zijn hebben in 2020 dividenden uitgedeeld ten bedrage van 5 miljard euro! Het jaarsalaris van de patroons van de BEL20 nam tussen 2014 en 2019 toe met 50%! Rekening houdend met de prijsstijgingen daalde het reëel minimumloon voor de werkende klasse sinds 1996!
Een autoritair crisisbeleid met sociale ontreddering voor gevolg
Natuurlijk zijn er krachtige preventieve en beschermingsmaatregelen nodig om de epidemie in te dijken, maar de onsamenhangendheid van het regeringsbeleid is frappant: streng voor de jeugd, laks voor de bedrijven. Uitgangs- en samenkomstverbod, afstandsonderwijs voor jongeren en studenten. Telewerk was voor het patronaat aanleiding tot misbruik op het gebied van bemoeiing en controle op het privéleven, de arbeidstijd of de beschikbaarheid. Onder het mom van gezondheidsmaatregelen verergert het staatsgeweld van dag tot dag. Verschillende mensen hebben dat met hun leven moeten bekopen, want de politie viseert in het bijzonder jongeren en gekleurden uit volkswijken. In plaats van een degelijk inkomen en huisvesting te garanderen voor iedereen valt de Staat de zwaksten aan. Het sociaal isolement neemt alleen maar toe, alleen produceren en consumeren kan nog. Voor een kassierster in een supermarkt is het nogal kras het met een sociale bubbel van één persoon te moeten stellen terwijl ze 800 mensen per dag ziet. Het gevolg van deze liberale en autoritaire maatregelen is een toenemende delegitimering van de gezondheidspolitiek en een kweekbodem voor individualisme (“ ik wil genieten, dat de zwakken zich isoleren”), voor ontkenning (“ het virus bestaat niet” of “is niet erger dan een griepje”) en zelfs voor complottheorieën (“ het plan van een nieuwe wereldorde”).
Vrouwen en zorgverleners in de vuurlinie
Door de crisis kwamen de vrouwen in de eerste lijn te staan: werksters in de essentiële beroepen (gezondheidszorg, onderwijs, warenhuizen) zijn ook de eersten de dupe van de crisis. Lage lonen, werkloosheid, gezondheidsrisico… En door de lockdown worden ze nog meer getroffen door echtelijk geweld. Zij doen het zwaarste werk in de zorgsector en moeten zich wringen tussen huishoudelijke taken en een job. De crisis maakte duidelijk hoe ongelijk vrouwen bedeeld zijn in onze samenleving.
Het kapitalisme brengt ernstige schade toe aan de gezondheid: niet essentiële sectoren werden niet gesloten, de economie moet immers draaien, ook al leidt dit tot vele besmettingshaarden. Te midden de eerste golf werkten mensen zonder maskers en met een gebrek aan ontsmettingsmiddelen. Ook vandaag nog vertikt het patronaat het in al te veel sectoren en bedrijven om de veiligheidsmaatregelen voor het personeel te respecteren. Onderwijskrachten en leerlingen hebben nooit voldoende middelen gekregen voor een veilig direct onderwijs, noch voor de overgang naar afstandsonderwijs.
De productie en verdeling van de vaccins zijn een ander staaltje van kapitalistische wanorde: concurrentie tussen farmagroepen, in het onderzoek en de patentering van producten en processen, ondermaatse industriële productie, totaal onevenwichtige verdeling op wereldschaal ten koste van de landen van het Zuiden… De hele sector blijft gekenmerkt door de winst, ook al zijn er miljoenen doden. Vanuit sociaal oogpunt moeten de patenten op vaccins opgeheven worden – de ontwikkeling ervan gebeurde trouwens grotendeels met publiek geld – en moet alles in het werk gesteld worden voor een massale productie en distributie op wereldschaal, onder andere door een sociale controle op de sector. Maar onze regeringen en de Europese Unie verkiezen de chaos van de markt.
Weerstand vanuit de sociale bewegingen
De sociale bewegingen zijn in beweging gebleven, niettegenstaande de zeer moeilijke omstandigheden en beperkingen op de democratische vrijheden (vergaderen, zich organiseren, zijn stem laten horen, publieke bijeenkomsten) en de epidemie zelf die al het leven heeft gekost aan talrijke werkers en armen. De mensen zonder papieren waren de eersten om de alarmklok te luiden, vanaf het begin van de eerste golf, want het ging om het naakte voortbestaan. Recent ontstonden nieuwe groepen en bezettingen voor de regularisatie en het recht op onderdak. De feministische beweging heeft ook gemobiliseerd voor 8 maart, en het hele jaar door tegen seksistisch en huishoudelijk geweld, maar ook voor het recht op abortus. De beweging tegen het politiegeweld en tegen het structureel racisme heeft betoogd, niettegenstaande de intimidatie en de repressie. De arbeidersbeweging en de vakbonden hebben actie ondernomen en gestaakt tegen de patronale vrekkigheid, om een echte loonsverhoging voor iedereen te krijgen en bij de MIVB ook voor het recht op werkweigering. De werknemers bij kunst en cultuur bezetten het Théâtre national en de Munt. De vakbonden in de gezondheidssector en La Santé en Lutte zetten hun jarenlange strijd verder tegen het nalatig regeringsbeleid. Studenten begonnen eveneens bijeen te komen om een concreet solidair perspectief te bieden voor de duizenden jongeren in nood.
We roepen dus de werkende mensen, de vakbonden en de sociale bewegingen op om een front te vormen en strijdend op straat te komen op de Eerste Mei 2021.
📅 We komen bijeen te 10:30 uur op het Brouckèreplein, met inachtname van de sanitaire maatregelen.
📍 Tegen de massawerkloosheid: collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen!
📍 Stop de precarisatie van jongeren en de jacht op werklozen!
📍 Voor gratis publiek onderwijs, kritisch en toegankelijk voor iedereen!
📍 Er is geld genoeg, de lonen moeten hoger! Voor een minimumloon van 14 € per uur!
📍 Een degelijk legaal pensioen voor iedereen, met een netto minimum van 1500 €!
📍 Stop seksisme: middelen voor de strijd tegen geweld tegen vrouwen!
📍 Stop racisme, discriminatie bij aanwervingen, bij de huur en op school!
📍 Met of zonder papieren, we zijn allen werkers en werksters; regularisatie van alle mensen zonder papieren!
📍 We verdedigen de openbare diensten, ons publiek patrimonium: herfinanciering en herfederalisering!
📍 Als het milieu een bank was, was het reeds gered! Massale investeringen voor een echte ecologische transitie!
📍 Stop de criminalisering van de sociale bewegingen!
📍 Voor kwalitatieve zorg toegankelijk voor iedereen. Opheffing van de patenten op vaccins en de farmaceutische productie in haar geheel!