Verschenen op 13 september 2021 in de categorie 
Geschreven door 
Minister van Justitie Van Quickenborne (Open VLD) heeft samen met staatssecretaris voor Gendergelijkheid Sarah Schlitz (Ecolo) gewerkt aan een wetsvoorstel om de terminologie te moderniseren, een aantal onduidelijkheden weg te werken en zwakke sancties te verhelpen. Het bestaat uit twee delen: aanranding en prostitutie.
Verkrachtingscultuur: beperkt of versterkt?
Zoals bekend durft amper 10% van de slachtoffers van verkrachting een klacht in te dienen en wordt meer dan de helft van de zaken zonder gevolg afgesloten. Slechts 4% van de klachten leidt tot een veroordeling. Bovendien benadrukt 91% van de slachtoffers die bij de politie zijn geweest dat zij slecht zijn behandeld (ontmoedigd om een klacht in te dienen, minimalisering van de feiten, schuldgevoelens aanpraten, enzovoort). Kortom, victim blaming is zeer aanwezig op politiebureaus en rechtbanken, net als elders. Als Van Quickenborne aankondigt dat klachten meer kans zullen maken door een verlichting van de bewijslast, zouden we verheugd kunnen zijn. Maar er zitten heel wat adders onder het gras.
Incest is nu opgenomen in het wetboek van strafrecht. Enerzijds heeft de gekozen definitie echter alleen betrekking op minderjarigen en anderzijds zal het slachtoffer niet alleen de agressie moeten bewijzen, maar ook moeten aantonen dat de agressor opzettelijk misbruik heeft gemaakt van zijn positie van vertrouwen of gezag. Hoe kan dit gedaan worden? Dit blijft onbeantwoord.
Bovendien wijst de minister in de nota bij het wetsontwerp op het belang van de bestrijding van valse beschuldigingen (die uiterst zeldzaam zijn), maar zegt hij niets over de noodzaak om de follow-up van slachtoffers te verbeteren, ook op gerechtelijk niveau.
Legalisering van pooierschap
De ontwerp-hervorming haalt prostitutie uit het wetboek van strafrecht. Het voorziet in de legalisering van reclame en pooierschap, tenzij kan worden aangetoond dat er ‘abnormale’ winsten worden gemaakt (zonder dat deze term wordt gedefinieerd). Organisaties die actief zijn in de strijd tegen mensenhandel zijn bezorgd over een toename van de criminaliteit, zoals vastgesteld werd in Duitsland en Nederland waar soortgelijke wetgeving werd aangenomen. Ze wijzen er ook op dat deze wet het belangrijkste instrument voor de veroordeling van mensenhandelaars zou wegnemen, aangezien pooierschap gemakkelijker wordt geobjectiveerd dan mensenhandel.
In het wetsontwerp wordt prostitutie gelijkgesteld met een “missie van openbaar doel” in het kader van het Eros center. De staat lijkt ervoor te kiezen zijn schatkist te spekken door de meest absolute commodificatie van het lichaam van de vrouw, in plaats van het geld te halen waar het hoort, bij de multinationals die nog rijker zijn geworden tijdens de gezondheidscrisis.
