Verschenen op 6 juni 2022 in de categorie 
Geschreven door 
Laat ons gaan voor een wervend, mobiliserend verhaal in plaats van het traditionele gebricoleer in de marge van de afgelopen periode! Na het verdwijnen van het applaus voor de zorg én het pompen van honderden miljoenen in de sector via de diverse sociale akkoorden blijft de lang voorspelde ZORGCRISIS zich verdiepen. Die honderden miljoenen zijn echter niet meer of minder dan een inhaaloperatie of doekje voor het bloeden voor een sector die al heel lang op water en brood wordt gezet door besparingen en gebrek aan investeringen.
Structurele problemen vragen om … structurele oplossingen !
Om het vol te houden én tegelijkertijd kwalitatieve zorg te kunnen garanderen schieten we met mindfulness, een dansje, een liedje of een andere vorm van ‘HR-hokus pokus’ niet echt op. Laat staan dat er een halt toegeroepen wordt aan de problematische draaideur-instroom: een (verhoogde?) instroom in de sector terwijl de uitstroom structureel groter blijft. In absolute cijfers groeit de tewerkstelling in de sector … maar de behoeften groeien veel sneller! Denken we maar aan de consequenties van de vergrijzing van de bevolking. Ondertussen zijn er 3000 ziekenhuisbedden (tijdelijk?) gesloten wegens personeelsgebrek.
De werkgevers en de overheden werken de tekorten in de hand … door neoliberaal management.
Ondanks de groeiende personeelstekorten krijgen duizenden (verplicht)deeltijdse collega’s geen extra uren in hun vast contract. De hyperflexibiliteit in onze uitgesproken vrouwensector en de toenemende werkdruk, gecombineerd met het toepassen van een koud managementmodel, zorgen voor een chronische exodus uit de sector. Dit resulteert in een gemiddelde loopbaan van … 7 jaar!
Deeltijdse arbeid is eerder de regel dan de uitzondering in de sector.
Op de keper beschouwd is er geen tekort aan ‘koppen’. Buiten de verplicht-deeltijdse arbeid (bijvoorbeeld zorgkundigen die maximaal een ¾ contract kunnen krijgen in ziekenhuizen) volgen steeds meer collega’s de trends uit Nederland: ofwel wordt men ZZP’er (Zelfstandige Zonder Personeel) ofwel vermindert men het aantal uren bij de vaste werkgever om de rest bij te passen via de vele vormen van interim – waar men de tijd en plaats ZELF kiest. De houding van Zorgnet-Icuro om de ZZP’ers uit te maken voor ‘parasieten’ is je reinste hypocrisie. Over de overbetaalde externe consultants in de sector zwijgt men als vermoord …
Olivier Pintelon, auteur van het boek ‘De strijd om tijd’: “Een volcontinu arbeider werkzaam bij één van de grote chemische bedrijven in de Antwerpse haven kent een voltijdse arbeidsduur van 33,6 uur, wat min of meer overeenkomt met de vierdagenweek. De lonen in de sector liggen bovendien hoger dan in de zorg. Het is hen van harte gegund, maar de vergelijking werpt ander licht op het tekort aan zorgpersoneel, niet?”
Het spreekt voor zich dat een dergelijk nieuw vlagggenschip voor de witte woede enkel kan afgedwongen worden – weliswaar gefaseerd – door een efficiënt actieplan … niet te verwarren met een paar vingerknip-betogingen in Brussel. Echter, daar kan het schoentje knellen bij sommige vakbondsapparaten die net zoals vele zorgorganisaties verbonden zijn aan een zuil … We willen er even aan herinneren dat de laatste langdurige stakingsbeweging in de privéziekenhuizen in alle 3 delen van het land (Vlaanderen, Brussel en Wallonië) geleden is van … 2005!
Om heel wat praktische redenen is de invoering van een 30 urenweek slechts in fases mogelijk maar dat wil ook niet zeggen dat we er even lang moeten overdoen zoals bij IF-IC … Er kan bijvoorbeeld gestart worden bij de zij-instromers, of eventueel een vierde ADV-dag op 60 jaar (na 45-50-55) dat in de praktijk een 30 urenweek zou betekenen voor de zestigjarige collega’s. En zo kan men het verder uitrollen totdat iedereen onder de 30 urenweek valt.
Voor meer info en argumenten voor de 30 urenweek: facebook.com/DeWeerbareVerpleegEnZorgkundige
