Perspectieven voor de LGBTQI+ beweging

De afgelopen periode kwamen over heel de wereld miljoenen mensen op straat tegen seksisme. Jongeren organiseerden internationaal indrukwekkende scholierenstakingsacties om de klimaaturgentie op de agenda te plaatsen. De Black Lives Matter beweging kent in vele landen een krachtige weerslag. De roep om verandering is groot en pusht mensen om een rol op te nemen als activist. Naast praktische ervaring zijn er ook politieke conclusies, die in versneld tempo in de convergentie van strijdbewegingen getrokken worden: noch individuele oplossingen noch een individualistische benadering van de problematieken zijn geloofwaardig. Ook LGBTQI+ personen leken steeds meer geneigd om in actie te schieten, zo blijkt uit de grote opkomst op verschillende acties (vb. acties tegen LGBTQI+foob geweld met Campagne ROSA) en de groeiende zoektocht op Pride parades naar een meer activistische blokken.

Strijdbewegingen leren van en versterken elkaar: mogelijkheden voor LGBTQI+ strijd

De geschiedenis van de LGBTQI+beweging leert ons dat strijdbewegingen elkaar kunnen versterken. De legendarische Stonewall opstanden in 1969 waren een politiek antwoord op genormaliseerde discriminatie en politiegeweld. Deze LGBTQI+ beweging werd echter niet geboren in een vacuüm, maar net tijdens een periode waarin, zoals vandaag, verschillende strijdbewegingen verandering eisten : de feministische beweging, de burgerrechtenbeweging en de anti-oorlogsbeweging. Het is in deze bewegingen dat mensen vaak hun eerste activistische ervaring opdeden (cf. het opzetten van comités, het uitwerken van een programma, het formuleren van eisen en het hiermee tussenkomen in de eigen werkplek/school/wijk etc., het bediscussiëren en uitvoeren van een actieplan…) en deze konden meenemen in het organiseren van strijd rond thema’s waarrond nog geen sterke beweging bestond. Ook de afgelopen periode kwamen veel mensen in contact met activisme en belangrijke politieke lessen, zoals het feit dat om overwinningen te boeken, verdeling moet worden tegengegaan en het bouwen aan solidariteit tussen bewegingen en mensen cruciaal is!

Terwijl LGBTQI+activisten hun ervaringen in andere bewegingen kunnen benutten, kunnen zij die bewegingen ook versterken. En dit zou niet de eerste keer (vb. LGBT activisten en mijnwerkers tegen Tatchers beleid, vb. LGBTQI+activisten op feministische acties etc.). Door elkaars slogans te roepen en strijd te steunen, creëren we een beweging die groter en sterker is dan de aparte bewegingen op zichzelf. En zo’n zo sterk mogelijke strijd is een noodzakelijk voorwaarde voor reële verandering. Vandaag is het daarom een belangrijke taak voor de LGBTQI+ beweging om op een meer georganiseerde manier wederzijdse solidariteit uit te bouwen, inclusief concrete eisen te formuleren die mee opgenomen kunnen worden door deze bewegingen.

Covid19 : strijd in quarantaine en radicalisering

Covid19 zette veel bewegingen tijdelijk on-hold : mensen worden ziek, social distancing maatregelen beperken de grootte van protestacties, isolatie en precarisering bemoeilijken de organisatie van strijd…

Daarnaast heeft Covid19 echter ook een radicaliserend effect. Covid19 zette de bestaande problemen binnen het internationale kapitalistische systeem extra in de verf : de pandemie ging gepaard met een epidemie van huiselijk geweld, bestaande ongelijkheid en discriminatie maken dat grote lagen van de bevolking en in het bijzonder ‘minderheidsgroepen’ extra hard getroffen worden door de crisis etc.

Strijd voor concrete eisen en solidariteit

We moeten de groeiende woede en frustratie omzetten in strijd en opkomen voor de rechten van LGBTQI+ personen. Dit betekent internationaal solidariteitsacties organiseren met LGBTQI+ personen die leven in landen waar conservatieve, neokoloniale en/of religieuze wetgevingen en politici hun geboorte als misdaad karakteriseren. Maar ook reageren wanneer rechtse politici bij ons LGBTQI+personen stigmatiseren en zo (voor sommigen dagdagelijks) geweld/discriminatie indirect legitimeren.

We moeten maatregelen en investeringen afdwingen op lokaal en nationaal vlak om LGBTQI+foob geweld en discriminatie tegen te gaan. Massale publieke investeringen in de gezondheidszorg (om de ellelange wachtlijsten bij transgenderteams tegen te gaan, om voor iedereen psychologische ondersteuning te voorzien…), in het onderwijs (voor degelijke lessen seksuele opvoeding etc.), in sociale woningen en degelijke jobs (tegen de discriminatie op de arbeids- en woningmarkt), in socio-culturele LGBTQI+ organisaties (zodat middelen de bestaande expertise kunnen materialiseren), in opvanghuizen, de sociale sector etc.  De strijd voor LGBTQI+ welzijn en de sociale strijd hangen noodzakelijk samen.

Ook na de Pride is a Protest acties op 27 juni verdedigen we deze eisen. Ze kunnen uitgedragen en bediscussieerd worden door ROSA actiecomités, meegenomen worden om andere strijdbewegingen te versterken (vb. feministische beweging, vb. Zorg in Actie) en maken onze strijd net zoals de overwinningen concreet.

Strijd voor een socialistische maatschappij

Maar onze strijd gaat ook verder dan dat. We leven in een klassensamenleving waardoor de vraag ‘hoe kunnen we echte sociale en economische vrijheid en gelijkheid verkrijgen?’, noodzakelijk klassenstrijd impliceert. De investeringen noodzakelijk voor ons welzijn zijn binnen het huidige economische systeem altijd tijdelijk, schieten tekort en dreigen te verdwijnen wanneer de druk in de samenleving afneemt.

In Brussel bijvoorbeeld, werd tijdens de coronacrisis voedselbedeling georganiseerd voor LGBTQI+ personen. Terwijl het aantal aanvragen elke week toenam/de noden erg duidelijk zijn, loopt het project nu ten einde, wegens de afwezigheid van structurele middelen om het verder te zetten. Het is goed dat er (eindelijk) meer geld vrijgemaakt wordt voor vluchthuizen voor LGBTQI+ personen. Maar een samenleving waarin er steden zijn met wachtlijsten van meer dan 10.000 personen voor een sociale woning, creëert geen langetermijnoplossing voor slachtoffers van huiselijk geweld, dakloosheid en discriminatie.

Het komt erop aan de samenleving fundamenteel te veranderen (en niet gewoon hier en daar van een likje (regenboog)verf en kortetermijnherstellingswerken te voorzien). De samenleving die we nodig hebben is een socialistische samenleving waarin de geproduceerde winst geïnvesteerd wordt in ons welzijn. Er is een breuk nodig met de klassensamenleving waarin het behoud van bestaande machtsrelaties (cf. via sociale controle, de winstgevende gratis reproductieve arbeid…) samenhangt met kerngezin en strikte gendernormen die altijd grond zullen voorzien om LGBTQI+ personen als een anomalie te presenteren. We strijden voor een samenleving die maakt dat er niet langer keuzes gemaakt moeten worden tussen wie geholpen wordt en wie niet, en tussen welke sectoren (die allemaal belangrijk zijn voor LGBTQI+ welzijn (gezondheidszorg, huisvesting, onderwijs, degelijke jobs, opvang…)) (tijdelijk) publieke investeringen zullen ontvangen en welke niet.

 

Strijd met ons mee tijdens de acties op 27 juni : Pride is a Protest ! 

Gent : https://www.facebook.com/events/802677803957209/?acontext=%7B%22event_action_history%22%3A[%7B%22mechanism%22%3A%22search_results%22%2C%22surface%22%3A%22search%22%7D]%7D

Brugge: https://www.facebook.com/events/3015879451979562

Dit artikel delen :