Eerst en vooral viel het op dat de actie goed opgevolgd werd. Een buschauffeur zei ons dat er slechts 13 van de 85 bussen uitgereden waren. Veel mensen bleven thuis. Wie wel werkte, deed dit om erg uiteenlopende redenen. Het financiële verlies van een stakingsdag speelt zeker mee. Dat bevestigt eigenlijk het belang van een staking voor meer loon.
De staking werd goed voorbereid. Er waren personeelsvergaderingen, oproepen via sociale media, er werd over gepraat onder collega’s en de Loonkrant van de vakbonden werd verdeeld. De chauffeurs komen allemaal aan meer dan 14 euro per uur, maar tegelijk zijn de lonen niet fameus. Bovendien komen er onder meer door de pandemie altijd taken bij, terwijl het loon niet volgt. Er is ook een tekort aan opleiding. Wie bijvoorbeeld niet mee is met de digitalisering, moet maar zijn plan trekken. Gelukkig is er veel collegialiteit: solidariteit onder de collega’s is super belangrijk voor ons.
De actie verliep volledig coronaproof. Er is rekening gehouden met de wettelijke maatregelen: mondmaskers, social distancing, handgel. Er is een piket gezet omdat het nodig is om te kunnen spreken met elkaar. Als we werken, zien we elkaar trouwens even goed op de stelplaats. Het is nodig dat we opkomen voor onze rechten. Het waren wij die moesten pushen voor coronamaatregelen om ons werk veilig te kunnen uitoefenen. We zullen ook zelf moeten opkomen voor onze lonen. Vandaag worden de winsten gebruikt in het voordeel van de bazen in plaats van de werknemers. Dat zorgt voor ongenoegen en het maakt dat we mondiger zijn. Op het piket leefde de hoop dat verdere acties niet nodig zullen zijn. Maar iedereen was het er over eens: als er niet geluisterd wordt, komen er verdere acties en zal er nog gestaakt worden.