Dat is de kreet van miljoenen vrouwen die al maandenlang op straat komen in Argentinië. De ‘groene golf’ van protest is erg strijdbaar en eist dat “een abortus overleven niet langer een klassenprivilege” zou zijn. Een wetsvoorstel tot depenalisering van abortus werd op 9 augustus evenwel weggestemd door de Senaat. De Kamer stemde in juni nog voor het wetsvoorstel, maar in de Senaat was de verhouding 31 tot 38. Hierdoor werd de legalisering van vrijwillige zwangerschapsonderbreking tegengehouden.
Abortus is slechts in drie Latijns-Amerikaanse landen volledig wettelijk: Cuba, Guyana en Uruguay. Verder is het wettelijk mogelijk in Mexico stad en in het departement Frans Guyana. In Argentinië is abortus sinds 1921 enkel toegelaten in geval van verkrachting of bij gevaar voor het leven van de moeder. Zelfs in die twee gevallen kan de dokter een behandeling weigeren. De risico’s voor vrouwen die een clandestiene abortus ondergaan zijn groot: elke dag worden 135 vrouwen in publieke ziekenhuizen opgenomen wegens complicaties als gevolg van clandestiene abortussen. Die vrouwen riskeren bovendien tot vier jaar gevangenisstraf. Volgens Amnesty International zijn er de afgelopen 25 jaar 3.000 vrouwen omgekomen bij clandestiene abortussen.
Argentinië wordt sinds december 2015 bestuurd door Mauricio Macri. Die is lid van de partij Propuesta Republicana, een rechtse conservatieve partij die deel uitmaakt van de alliantie Cambiemos. Deze alliantie leverde het gros van de tegenstemmen in de Senaat. Macri wilde bij het begin van zijn mandaat van Argentinië ‘de supermarkt van de wereld’ maken met een economisch beleid gericht op het aantrekken van investeerders. Dit beleid heeft geleid tot inflatie en een groeiend aantal armen. Er waren al drie algemene stakingen tegen de president.
In september 2016 waren er 1,4 miljoen armen meer dan bij het aantreden van Macri tien maanden voorheen. Op 25 juni van dit jaar was er de voorlopig grootste algemene staking tegen de regering. Het volledige land werd daarbij lamgelegd.
De positie van vrouwen wordt er niet beter op in dit Argentinië in volle economische crisis. Het is in deze economische context dat sinds 2015 een beweging ontwikkelt onder de noemer ‘Ni Una Menos’ (‘Niet één (vrouw) minder’). Deze beweging richt zich tegen het vermoorden van vrouwen en meer algemeen tegen seksisme.
Vanuit Argentinië verspreidde ‘Ni Una Menos’ zich over het hele continent. Argentijnse vrouwen, studenten en werkenden, zijn sinds maanden in actie om van de regering te eisen dat seksisme uit het onderwijs wordt gehaald en dat het recht op abortus legaal en gratis wordt. Sinds april wordt ook in Chili geprotesteerd rond deze eisen.
In het land van paus Franciscus I heeft de katholieke kerk nog een grote macht, maar de vrouwen weigeren om slechts reproductieve objecten te zijn. Ze eisen een niet-seksistisch onderwijs, degelijke en gratis gezondheidszorg, de mogelijkheid om zelf te beslissen over hun eigen lichaam, de mogelijkheid om zelf te kiezen wanneer ze kinderen hebben. Daartoe eisen ze gratis contraceptie en het recht op een legale abortus, zodat de medische zorgen veel beter zijn en het risico om te overlijden of gewond te raken verdwijnt.
Om die rechten af te dwingen, is strijd nodig. Deze strijd moet zich ook richten tegen het kapitalisme dat leidt tot het dagelijkse seksisme op de werkvloer, in de scholen en aan de universiteiten. De afgelopen maanden hebben de Argentijnse werkenden en jongeren aangetoond dat ze in staat zijn om bijzonder sterke mobilisaties te organiseren. Deze vonden een weerklank doorheen de wereld. Zo werd op 8 augustus in een honderdtal landen geprotesteerd, waaronder een kleine actie in Brussel. De stemming in de senaat zal de beweging niet stoppen, meteen erna waren er al grote betogingen. De beweging gaat door, ondanks het extreme geweld ertegen door de beweging die zogenaamd ‘pro-leven’ is en al maandenlang intimideert en tot fysiek geweld overgaat.
Om tot echte rechten en verworvenheden te komen en deze te behouden, is een strijd tegen het volledige systeem nodig. We moeten dit failliete systeem van toenemende ongelijkheid breken om te bouwen aan een samenleving op basis van gelijkheid waarbij de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan.