Verschenen op 31 maart 2023 in de categorie 
Geschreven door 
De Republikeinen argumenteren dat beslissingen rond deze zorg pas gemaakt kunnen worden als iemand volwassen is, in twee staten kan dit zelfs pas vanaf 26 jaar! Dit betekent dat het voorschrijven van puberteitsremmers en genderbevestigende hormoontherapie strafbaar wordt voor zorgverleners. In sommige staten probeert men zelfs ouders te vervolgen die voor hun kind hulp zoeken. Deze discussie rond transgenderzorg bij minderjarigen wordt ook in Europa steeds meer gevoerd. In België is er een actieve lobbygroep voor de boodschap dat men beter wacht tot de volwassen leeftijd voor een transitie.
Desinformatie en gekleurde interpretatie alom
De bezorgdheden van de anti-transzorg lobby klinken op het eerste zicht heel aannemelijk. Kan een jongere een geïnformeerde toestemming geven voor een behandeling met een mogelijke impact op fertiliteit in de toekomst? Is het afremmen van de puberteit gevaarlijk voor de lichamelijke en psychologische ontwikkeling? Zal een jongere de vrijheid voelen om te stoppen met remmers?
Hun antwoord op deze vragen is simpel: een kind/jongere kan hier geen toestemming voor geven, de impact op de ontwikkeling is negatief (bv. botgroei) of te weinig gekend (bv. ontwikkeling hersenen) en aangezien de meerderheid verder gaat met een transitie toont dit aan dat men geen weg terug meer heeft. Hun conclusie: transzorg bij minderjarigen is onverantwoord.
De realiteit van de zorg voor genderdiverse kinderen en jongeren is echter veel complexer en genuanceerder. Puberteitsremmers worden pas voorgeschreven nadat een jongere door een multidisciplinair team reeds langere
tijd is begeleid en ondersteund. Ook moet de biologische puberteit gestart zijn. Ouders worden betrokken in het nadenken en reflecteren over de vooren nadelen van het remmen van de puberteit. De negatieve effecten waar er medisch bezorgdheid rond was (zoals botgroei), blijken nadien ingehaald te worden zodra men overgaat op gender bevestigende hormonen (testosteron of estradiol, ter bevordering van geslachtsbepalende secundaire geslachtskenmerken, zoals borstontwikkeling of gezichtshaar). Puberteitsremmers worden al meer dan 20 jaar toegepast en zijn geen experimentele behandeling meer.
Tegenstanders zwijgen over het onderzoek dat de positieve effecten op de ontwikkeling van jongeren aantoont. Dat 98% verder gaat met genderbevestigende hormonen toont vooral dat de inschatting van wie ze nodig heeft correct gebeurt. Verder vergeet men te vermelden dat het niet opstarten van puberteitsremmers eveneens gevolgen heeft voor een jongere met een onomkeerbare impact op het latere leven en lichaam. Waaronder het ontwikkelen van secundaire geslachtskenmerken (lagere stem, mannelijk gezicht, borstgroei) die niet passen bij de ervaren genderidentiteit waardoor men later zwaardere ingrepen moet ondergaan en meer risico loopt op stigmatisatie en ervaringen van geweld.
Het ervaren van een puberteit die niet matcht met iemands genderbeleving kan leiden tot meer psychologische klachten en net een rem zetten op hun verdere ontwikkeling. Heel veel verschillende factoren moeten dus in kaart gebracht worden, besproken worden en afgewogen vooraleer een medische stap gezet wordt.
Vanwaar deze aanval?
Het in vraag gaan stellen van transzorg komt overgewaaid vanuit een reactionaire tendens die ook in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten bestaat, een tegenreactie op de MeToo beweging. Het kadert binnen een bredere campagne waarbij vrouwenrechten (zoals het recht op abortus) en rechten van minderheden onder vuur liggen.
Door “genderideologie” als een probleem te framen, wordt de aandacht afgeleid van de reële problemen en hun oorzaken. Conservatieve partijen doen zich voor als voorvechters die de stabiliteit willen bewaren. Ze verdedigen het traditionele gezin en genderrollen, waarbij ze zogezegd kinderen ‘beschermen’. In werkelijkheid verdedigen ze een kapitalistische maatschappij gebaseerd op ongelijkheid en waarvan het nucleaire gezin een intrinsiek deel uitmaakt. In een maatschappij vol crisis (energiecrisis, klimaatcrisis) en onzekerheid, kan deze retoriek bij sommigen op bijval rekenen.
Welke zorg en strijd zijn nodig?
In plaats van transzorg bij minderjarigen te framen als het grote gevaar voor het welzijn van kinderen en jongeren, moeten we wijzen op de reële gevaren voor het welzijn van onze jeugd. De partijen die beweren op te komen voor kinderen en jongeren, hebben allen bespaard of onvoldoende geïnvesteerd in wat belangrijk is voor hen zoals onderwijs, cultuur, jeugdwerk. Er zijn veel voorbeelden van besparingen die kinderen en jongeren raken, zoals het tekort aan ondersteuning op school door besparingen op de CLB’s, de onderfinanciering van het hoger onderwijs, de lange wachtlijsten voor alle vormen van jeugdzorg en mentale zorg, het tekort aan kinderopvang … Specifiek rond transgenderzorg zijn er meer middelen nodig om de wachtlijsten weg te werken en voor lange termijn onderzoek naar gender affirmerende behandelingen bij kinderen en jongeren.
Degelijke zorg voor alle kinderen, ook genderdiverse kinderen, vereist meer investeringen in mentale gezondheidszorg en in onderwijs. We stellen die twee elementen centraal in onze Pride is a Protest actie in juni dit jaar. In de VS zijn er pogingen om de Republikeinse wetgeving via rechtszaken weg te krijgen. Een juridische strijd volstaat zelden om overwinningen te boeken. Er is een beweging nodig die op straat de strijd voor LGBTQIA+ rechten verbindt met de sociale strijd. Met Pride is a Protest willen we de werkende klasse verenigen in de strijd voor LGBTQIA+ rechten. Een aanval op transrechten, is een poging om ons te verdelen op basis van genderidentiteit, en is een aanval op iedereen!
