Abortus : regering verkoopt status quo als vooruitgang

Mobilisatie nodig om abortus als een echt recht te bekomen!

Nadat het er eerst op leek dat de regering de beslissing wilde overhevelen naar de volgende regering, heeft Michel alsnog een wit konijn uit zijn hoed getoverd. Een staaltje van het typisch Belgische compromis: abortus tot 12 weken wordt uit het strafwetboek gehaald, maar het blijft een misdaad indien er niet aan de zeer beperkende voorwaarden is voldaan. Het toont vooral de limieten van lobbywerk zonder het opbouwen van een krachtsverhouding buiten het parlement.

Indien de Ierse pro-keuze-beweging het daarbij had gehouden, was de recente doorbraak onmogelijk geweest. Het was immers geen “stille revolutie”, maar een zeer luidruchtige, jarenlang volgehouden massamoblisatie!

Wat verandert er indien het voorstel van de regeringspartijen wordt goedgekeurd?

Vandaag is iedereen die abortus pleegt of hierbij helpt strafbaar, tenzij aan een aantal voorwaarden is voldaan. Vrouwen moeten zich in een “noodsituatie” bevinden, maar het zijn de vrouwen zelf die dat interpreteren. Dat kan ten laatste na 12 weken zwangerschap, de verplichte week “bedenktijd” inbegrepen. Na 12 weken kan abortus enkel nog indien het verderzetten van de zwangerschap een ernstig gevaar voor het leven van de vrouw inhoudt of wanneer wordt vastgesteld dat het kind aan een ongeneeslijke kwaal lijdt.

Nu wordt abortus een recht i.p.v. een misdrijf als aan de voorwaarden is voldaan. Aan de voorwaarden zelf verandert er niets. De honderden Belgische vrouwen die jaarlijks naar het buitenland moeten trekken omdat ze hun ongewenste zwangerschap te laat hebben vastgesteld, zullen dat moeten blijven doen. En ze blijven strafbaar!

De verplichte bedenktijd blijft behouden, maar het zou mogelijk worden om die bij de 12 weken te tellen. Alsof vrouwen kleine kinderen zijn die uit zichzelf niet zouden nadenken alvorens een abortus te vragen ! Verder zullen dokters die weigeren een abortus te plegen nu moeten doorverwijzen. Ook daar wordt gewoon de realiteit van de praktijk vandaag vastgesteld en in een wet gegoten. Dat alles wordt dan ook nog gekoppeld aan een akkoord over de erkenning van doodgeboren kinderen, wat CD&V en N-VA over de brug moest halen voor de depenalisering van abortus. Hoe cynisch kun je worden?!

Het recht van iedere vrouw om over haar eigen lichaam te beslissen – en ja, een foetus is tot aan de geboorte een deel van het lichaam van de vrouw, zonder zelfstandige bestaansmogelijkheid – wordt hier gesteld tegenover het recht om ook officieel te rouwen om een doodgeboren kind. Alsof het erkennen van het één het erkennen van het ander onmogelijk zou maken.

Waarom dit voorstel nu?

Het is een cynische poging om een echte vooruitgang onmogelijk te maken. Nu kunnen, volgens De Standaard, de parlementsleven van de regeringspartijen die voorstander zijn van een veel grotere stap vooruit “met een gerust gemoed” het voorstel van de oppositiepartijen wegstemmen om dan later de puur symbolische en uiterst beperkte vooruitgang – het enige wat CD&V en N-VA toestaan – goed te keuren. Zo wordt een wisselmeerderheid in het parlement voor een meer verregaand voorstel vermeden.

Het voorstel van de oppositiepartijen ligt nochtans meer in de lijn van de getuigenissen van de experts op de parlementaire hoorzittingen. Het zou voor de grote meerderheid van vrouwen die abortus willen plegen een grote stap vooruit zijn, met de uitbreiding van de wettelijke termijn naar 18 weken en de inperking van de bedenktijd tot 48 uur. Ze eisen bovendien ook een echte depenalisering, wat het intrekken van alle strafmaatregelen moet inhouden. Met het regeringsvoorstel wordt enkel de reëel bestaande situatie vandaag anders geformuleerd.

Hoe voorkomen dat het hierbij blijft?

De oppositiepartijen (PS/SP.a, Ecolo/Groen, Défi, PVDA) die zich schaarden achter de hierboven vernoemde reële stap vooruit, werden vervoegd door parlementsleden van Open VLD en MR. Maar geen enkele van deze krachten heeft een echte strijd gevoerd, het bleef bij parlementaire zittingen.

Hetzelfde kan overigens worden gezegd over de Ierse grote partijen en de leiding van de burgerlijke vrouwenorganisaties – ook zij pasten enkel de methode van het lobbyen toe. Zonder parlementsleden als Ruth Coppinger (Solidarity) en organisaties als ROSA-Ierland, die iedere gelegenheid aangrepen om de discussie op straat te voeren en alle pogingen om het tot een zeer beperkte vooruitgang te herleiden aangrepen voor massale mobilisaties, zou in Ierland nooit zo’n grote stap genomen zijn.

Het spreekt vanzelf van ROSA de wetsvoorstellen van de oppositiepartijen steunt. We roepen die partijen en alle vrouwenorganisaties op om met een opbouwende mobilisatiecampagne de druk op te bouwen om zo snel mogelijk een reële verandering af te dwingen. Indien ze dit doen, zullen ze in ROSA een zeer actieve bondgenoot vinden. Dit is hoe in Ierland een sprong vooruit is verkregen !

ROSA vecht voor een echt pro-keuzeprogramma, waarbij het recht op een echte keuze wordt verdedigd: het recht om vrij over een abortus te beslissen, maar ook het recht om niet te moeten aborteren enkel uit financiële noodzaak.

• Vrouwen moeten over hun eigen lichaam kunnen beschikken: abortus uit het strafrecht!
• Voor kinderbijslag die de reële kosten dekt !
• Voor gratis en vrij toegankelijke voorbehoedsmiddelen (o.a. in scholen en universiteiten) om ongewenste zwangerschappen te vermijden, ook voor minderjarigen, vrouwen uit de armste lagen en vrouwen zonder papieren.

Dit artikel delen :