ER IS GEEN VROUWENEMANCIPATIE ZONDER SOCIALISME ;
ER IS GEEN SOCIALISME ZONDER VROUWENEMANCIPATIE

Wanneer we dit programma doornemen en kijken naar wat nodig is om het leven van vrouwen te verbeteren en hun emancipatie vooruit te duwen, botsen we telkens op dezelfde obstakels. Deze zijn intrinsiek verbonden met het kapitalistisch systeem.

Om te antwoorden op het probleem van seksisme, bestaat het meest offensieve voorstel van de traditionele partijen uit een wet ter bestraffing van individuen die seksistische uitspraken doen. Maar tegelijkertijd laten diezelfde politici bedrijven die ons elke dag bombarderen met hun objectivering van het vrouwelijke lichaam de vrije loop. Wat de bescherming tegen seksueel geweld betreft, leidt slecht 4% van de klachten voor verkrachting effectief tot een veroordeling, terwijl slechts 10% van de slachtoffers klacht indient.

Wat we nodig hebben, is het scheppen van de materiële voorwaarden die vrouwen toelaten een reële keuze te maken en op een fatsoenlijke manier te leven. Om waardige arbeidsomstandigheden voor iedereen te verkrijgen en zodoende komaf te maken met de onderschikte positie van vrouwen op de arbeidsmarkt; om openbare diensten te verdedigen die toestaan om het professionele leven te combineren met het gezin en recreatie en zodoende een eind te maken aan de dubbele dagtaak van vrouwen, moeten zij zeker deelnemen aan de strijd tegen de aanvallen van het patronaat en haar politici.

emancipation femmes

Maar dit is niet genoeg. Het is noodzakelijk te strijden tegen deze reactionaire ideologieën die in onze maatschappij verspreid worden. De discriminatie en de vooroordelen dienen om de meerderheid van de bevolking te verdelen in hun strijd tegen de 1% superrijken waarvan de belangen de centrale bezorgdheden zijn van de regeringen. De strijd tegen discriminatie moet daarom gevoerd binnen de strijd tegen de ideologische instrumenten die in de handen zijn van de grote bedrijven en hun grote aandeelhouders, zoals de dominante media.

In de neokoloniale wereld spelen de multinationals en de imperialistische machten – waaronder internationale organisaties zoals de Wereldbank, het IMF of zelfs de VN – een vernietigende rol. Ze brengen enkel ellende voor de meerderheid van de bevolking. We steunen elke strijd die de belangen van de meerderheid van de vrouwen verdedigt – arbeidsters, boerinnen, arme vrouwen in de wereld.

Zoals de geschiedenis aantoont, is strijd de enige manier om nieuwe sociale verworvenheden te bereiken. Maar de geschiedenis toont ook dat geen enkele verworvenheid definitief is. Vanaf het moment dat de sociale bewegingen een pauze kennen, worden sociale verworvenheden aangevallen en/of maar gedeeltelijk toegepast. Om fundamentele verandering te bereiken, moeten we het kapitalisme vernietigen. Dit systeem is immers de basis voor de onderdrukking van vrouwen en de uitbuiting van de meerderheid van de bevolking. De verdeling van de samenleving in klassen en het seksisme zijn twee fenomenen die met elkaar verstrengeld zijn en elkaar versterken.

Zoals ze profiteren van de extreme uitbuiting van de geïmmigreerde arbeiders, de arbeiders in de neokoloniale wereld etc., halen de kapitalisten ook winst uit de uitbuiting van vrouwen op de arbeidsmarkt dankzij hun lage lonen, maar ook door middel van onbetaalde diensten en zorgen uitgevoerd door de vrouwen voor hun gezin (“het huishoudelijk werk”).
De kwetsbare positie van de vrouwen in de samenleving leidt tot een verdeeldheid die de ene helft van de arbeidsklasse tegenover de andere plaatst. De slechte lonen en de slechtere arbeidsomstandigheden van veel vrouwen worden gebruikt om neerwaartse druk te zetten op de lonen en arbeidsomstandigheden van alle arbeiders. De onderdrukking van de vrouw en het seksisme dat daaruit voortvloeit, maken deel uit van het DNA van het kapitalistisch systeem en is gunstig voor de rijksten.

Elke verworvenheid bereikt door strijd kan worden teruggetrokken indien de druk niet gehandhaafd wordt. En als we de voorwaarden voor reële vrouwenemancipatie willen verwerven, is het systeem in zijn geheel dat moet veranderen om een samenleving op te bouwen die gebaseerd is op de belangen van de meerderheid en niet op de belangen van de 1% die de 99% uitbuit.

Het is dus geen toeval dat we de honderdste verjaardag van de Russische Revolutie hebben gekozen – de revolutie van februari 1917 die begon met een mobilisatie van vrouwen in Petrograd tegen de honger en de oorlog, ter gelegenheid van de internationale vrouwendag – om ROSA te lanceren. Hoewel we uiteraard lessen moeten trekken uit de bureaucratische en dictatoriale degeneratie – alsook de teruggang van de vrouwenrechten – onder het stalinisme, moeten we vaststellen dat geen enkele samenleving zoveel stappen vooruit heeft genomen op vlak van vrouwenemancipatie.

In de eerste jaren na de revolutie werd enorme vooruitgang geboekt, niet enkel op vlak van de wetgeving gelijkheid man-vrouw, de mogelijkheid tot echtscheiding, abortusrecht, de strikte verdeling van kerk en staat, maar ook wat de ontwikkeling van een regelgeving ter bescherming van het moederschap op de werkvloer de betreft, maatregelen waar wij in België en elders nu nog vaak genoeg voor moeten strijden. De diensten die vrouwen toestaan zich te onderwijzen, hun talenten te ontwikkelen en zich bezig te houden met het beheer van de maatschappij werden eveneens tot stand gebracht, ondanks de moeilijke context van een samenleving die kampte met een economische achterstand en vernield was door de oorlog.

De arbeidsdemocratie, die het mogelijk maakte de hele bevolking, inbegrepen de vrouwen, te betrekken in het besluitvormingsproces voor belangrijke beslissingen voor de bevolking, is een noodzaak voor de ontwikkeling van een alternatief systeem op het kapitalisme.

 

emancipation

Om de verworvenheden van de vrouwen te verdedigen, maar zeker ook om nieuwe te verkrijgen, verdedigen we de noodzaak aan een antikapitalistische en socialistische strijd die de specifieke vrouweneisen opneemt. We pleiten eveneens voor de ontwikkeling van antikapitalistische en socialistische ideeën binnen de bewegingen die de vrouwenrechten verdedigen ten einde samen met de gehele arbeidsklasse een noodzakelijke eengemaakte beweging te ontwikkelen ter verandering van de samenleving.

De eisen van ROSA :

• Voor een samenleving waarbij de productie gebaseerd is op de noden van de samenleving in plaats van de winsten van enkelen.
• Voor de betrokkenheid van zoveel mogelijk mannen en vrouwen in het beheer van de democratie van de samenleving door middel van collectivisering van de sleutelsectoren van de economie

Volgende : Conclusie