VOOR EEN SOCIALISTISCHE BENADERING BINNEN DE VROUWENRECHTENBEWEGING
Na 30 jaar neoliberalisme, moeten we vaststellen dat strijd tegen de specifieke onderdrukking van vrouwen noodzakelijk is. Het probleem wordt vandaag opnieuw erkend en aangeklaagd. Het is tegen deze achtergrond dat we willen opkomen voor een antikapitalistische en socialistische benadering in het debat en de acties die seksisme aankaarten en strijden voor vrouwenrechten.
In de jaren 1960 en ‘70 was er een grote strijdbeweging voor de emancipatie van vrouwen. De context toen was er één van algemene arbeidersstrijd die het recht op onderwijs voor iedereen, degelijk werk met degelijke lonen, … eiste en vocht voor een meer egalitaire samenleving. Er werden belangrijke sociale overwinningen behaald, ook voor vrouwen. Toch blijft seksisme vandaag alomtegenwoordig, zowel op straat, binnen het gezin, op school als op de werkvloer.
Die mentaliteit komt niet uit de lucht gevallen. Ten eerste verdienen vrouwen gemiddeld minder, zijn ze oververtegenwoordigd in lageloonsectoren en zijn ze de eerste slachtoffers van de jacht op werklozen en de verlaging van de uitkeringen. Ten tweede worden vrouwen nog altijd, en terug meer en meer, geconfronteerd met een dubbele werkdag: het werk dat niet georganiseerd wordt door de samenleving komt bij de gezinnen terecht, en binnen het gezin grotendeels bij vrouwen. De chronische onderfinanciering van de publieke diensten en de voortdurende en steeds verder doorgedreven besparingen van de verschillende regeringen, zorgen voor onderbetaald personeel en onderbemanning, maar ook voor een chronisch gebrek aan middelen, wat een kwaliteitsvolle dienstverlening onmogelijk maakt.
De zwakkere economische positie van de vrouw leidt tot een zwakkere sociale positie. Bijna alle sectoren gebruiken vrouwenlichamen om winst te maken (onder andere via marketing; om van de porno- en seksindustrie nog maar te zwijgen…). Vrouwen worden afgebeeld en gebruikt als een (seksueel) object. Het toenemende geweld op vrouwen, seksuele intimidatie en de verkrachtingscultuur zijn de gevolgen van een systeem dat “de bevrijding van het lichaam van de vrouw” gebruikt om winst te maken. Het kapitalisme heeft geen baat bij de strijd tegen ongelijkheid, integendeel. Ongelijkheden kunnen de winsten verhogen: lage lonen, gratis huishoudelijk werk, objectificatie van de vrouw.
Seksisme is niet de schuld van mannen of van een specifieke cultuur. Er is maar één groep in de samenleving die baat heeft bij de onderdrukking van vrouwen: de superrijken of met andere woorden de heersende kapitalistische klasse. Vrouwen, jongeren en de hele arbeidersklasse hebben er baat bij om samen de strijd aan te gaan tegen het kapitalistische systeem. Het is enkel door alle maatschappelijke rijkdom en middelen ten dienste van de meerderheid te stellen, dat we een democratische, socialistische samenleving kunnen opbouwen, gebaseerd op gelijkheid en solidariteit, waarin geen mens onderdrukt en uitgebuit kan worden door een ander.