LAAT ONS STRIJDEN TEGEN ALLE VORMEN VAN DISCRIMINATIE.
ALLES WAT ONS VERDEELT VERZWAKT ONS !
We hadden het al over de verschillende vormen van discriminatie waaronder vrouwen te lijden hebben. Maar vrouwen zijn niet de enige slachtoffers van discriminatie, vooroordelen en geweld. Volgens een onderzoek van de Raad van Europa stijgt het aantal islamofobe daden. Bijna 80% ervan is gericht tegen vrouwen. Er is ook een toename van het aantal homofobe daden. Volgens SOS Homofobie vindt er om de twee dagen een voorval plaats (in Frankrijk in 2014). Ook algemeen racisme is aan een opmars bezig. Dit alles wordt geïllustreerd door de stijgende resultaten van rechts populisme en extreemrechts in peilingen en verkiezingsresultaten (FN in Frankrijk, FPÖ in Oostenrijk etc.).
De afgelopen jaren zagen we hoe verschillende traditionele partijen een zogeheten feministisch standpunt innamen om een racistisch offensief te voeren. Door de moslimgemeenschap en de islam met de vinger te wijzen, willen ze doen geloven dat seksisme niet voorkomt in Westerse landen maar gelinkt is aan een bepaalde cultuur. Na de seksistische aanvallen tijdens oudejaarsnacht 2015/2016 in Keulen, waren zowel de Europese politieke klasse als de media er als de kippen bij om asielzoekers en vluchtelingen te beschuldigen. In België lanceerde Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), het idee van specifieke lessen ‘Hoe omgaan met vrouwen’ voor asielzoekers. Door migranten met de vinger te wijzen, ontkennen traditionele politici het feit dat seksisme alomtegenwoordig is, overal ter wereld: intimidatie, fysiek geweld op straat en binnen het gezin, moreel geweld, … Op die manier hoeven ze de besparingspolitiek, die de tweederangspositie van vrouwen in de samenleving en het seksisme in het algemeen versterkt, niet in vraag te stellen.
ROSA roept op tot acties tegen alle vormen van discriminatie (seksisme, racisme, homofobie, transfobie) en streeft actief naar een eengemaakte strijd van jongeren en werkenden. We mogen populistisch rechts en extreemrechts niet de ruimte laten om de bestaande frustraties in de samenleving te gebruiken om een reactionaire politiek te voeren. ROSA roept op tot acties en verzet tegen dergelijke organisaties.
De meerderheid van de bevolking – man/vrouw, Belg/migrant, hetero/LGBT , student/werkende, Waal/Vlaming/Brusselaar, … – heeft dezelfde belangen: een eerlijke verdeling van de rijkdom die ieder in staat stelt een degelijk leven te leiden en niet enkel een leven dat in dienst staat van de winsten van een kleine minderheid. Om dit te bekomen, hebben we een eengemaakte strijd nodig die de sociale verworvenheden verdedigt ten opzichte van deze regering en haar besparingsbeleid, maar ook tegen het patronaat dat onze jobs opoffert om hun winsten veilig te stellen. Seksisme met racisme beantwoorden, verdeelt de strijdbeweging en verzwakt onze krachten tegenover discriminaties, besparingen en het kapitalistische systeem dat er de oorzaak van is.
“Verdelen om te heersen,” is een oude slagzin van de politici die de belangen van de 1% rijksten dienen. Neen aan het misbruik van feminisme in het kader van islamofobe en racistische campagnes. We moeten samen strijden tegen alle vormen van discriminatie.
Vaak horen we traditionele partijen stellen dat feminisme deel uitmaakt van ‘de Westerse waarden‘ die verdedigd moeten worden tegen de invloed van andere culturen en religies. Nochtans is seksistisch geweld een wereldwijd fenomeen dat los staat van cultuur of godsdienst: volgens de VN is wereldwijd 1 vrouw op 5 slachtoffer van verkrachting of poging tot verkrachting . Volgens het Europees Bureau voor de Grondrechten is meer dan 1 op 5 vrouwen in de Europese Unie (in 2014) slachtoffer van fysiek of seksueel geweld door een partner.
Dit geweld ten aanzien van vrouwen, onder verschillende vormen (seksueel geweld, intimidatie op straat of op het werk, partnergeweld, verkrachting, psychologisch geweld, vernedering, …) is gelinkt aan het systeem waarin voor vrouwen slechts een tweederangspositie is weggelegd. Bovendien wordt deze positie versterkt door de besparingsmaatregelen die nog meer vrouwen in de armoede en de financiële afhankelijkheid duwen.
De hypocriete houding van de traditionele politici is duidelijk: enerzijds maken ze van migranten de zondebok voor seksisme en seksueel geweld, anderzijds beperken ze het budget voor de opvang en steun aan slachtoffers door te besparen in de sociale sector.
Het is inderdaad gemakkelijk om een reeds onderdrukte groep of gemeenschap te beschuldigen van de problemen in de samenleving, inclusief seksisme. Maar wie is er verantwoordelijk voor het gebrek aan jobs? De vluchtelingen of de CEO’s van multinationals die massaontslagen opzetten én de politici die hen bescherming nemen? Wie is verantwoordelijk voor het gebrek aan veiligheid? Jongeren afkomstig uit de immigratie of het structureel gebrek aan investeringen in het onderwijs, het sociaal werk, het buurtwerk, het openbaar vervoer, … dat georganiseerd worden door alle politici van de traditionele partijen? Wie is verantwoordelijk voor de daling van onze koopkracht? Vrouwen met een hoofddoek of politici die ons verplichten om meer en langer te werken in slechtere omstandigheden terwijl ze onze lonen bevriezen en indexsprongen opleggen?
We laten ons niet beet nemen: de regering-Michel – maar ook de vorige regering-Di Rupo – is niet feministisch. Terwijl ze besparingen organiseren waarvan vrouwen de eerste slachtoffers zijn, verstoppen ze zich achter zogenaamde progressieve wetten om hun politiek te verantwoorden. De strijd tegen seksisme is verbonden met de eengemaakte strijd tegen besparingen!
Traditionele politici maken gebruik van de woede en de frustraties rond de economische crisis – en het systeem in het algemeen – om reactionaire ideeën naar voor te brengen. Minder en minder mensen hebben toegang tot degelijk en gratis onderwijs, een job met een degelijk loon, een betaalbare woning, … De gebrekkige toegang tot deze diensten zorgt voor een hevige competitie onder de minder welvarende lagen van de bevolking die zich moeten tevreden stellen met de kruimels die hen worden toegeworpen door de heersende klasse.
De traditionele partijen gaan op zoek naar zondebokken om hun verantwoordelijkheden in deze tekorten te ontlopen. In Frankrijk, waar de regering een nieuwe arbeidswet wou opleggen en geconfronteerd werd met een grote strijdbare beweging, slaagde de regering erin om de aandacht af te leiden door een publiek debat over de boerkini te lanceren. Naast de kwestie van “openbare orde” en strijd tegen het terrorisme, werden het respect voor vrouwenrechten en de bevordering van het secularisme belangrijke voorwendsels voor het boerkini-verbod. Deze wetten laten vrouwen echter niet toe te kiezen hoe ze zich al dan niet kleden. Ze spelen enkel verdeling in de hand.
In Belgische scholen wordt, onder het mom van de strijd tegen sociale druk op meisjes, het hoofddoekenverbod steeds vaker toegepast. Heel wat meisjes dragen de hoofddoek echter vrijwillig, vaak als uiting van hun identiteit. Het hoofddoekenverbod stigmatiseert de moslimgemeenschap door alle andere problemen in de samenleving te ontkennen. Bovendien is het een illusie te denken dat dit verbod de zwakkeren in de samenleving ten goede komt. Het hoofddoekenverbod heeft op geen enkele wijze geleid tot het wegnemen van de sociale druk die bestaat bij sommige (jonge) vrouwen. Ze leidt daarentegen tot een nog groter isolement bij vrouwen die, omwille van het verbod, naar een religieuze school worden gestuurd, of tot thuisonderwijs verplicht worden. We moeten uiteraard strijden tegen iedere verplichting om de hoofddoek te dragen, maar we moeten ons met dezelfde kracht verzetten tegen het verbod ervan. Het is aan de vrouwen om te beslissen wat ze willen dragen en het is aan de samenleving om ervoor te zorgen dat vrouwen werkelijk kunnen kiezen: jobs met degelijk lonen (met of zonder hoofddoek), toegang tot kwaliteitsvol onderwijs, degelijke woningen, ….
Zo staat de hele politieke klasse graag in de schijnwerper om ‘de rechten van vrouwen te verdedigen’ als het over de hoofddoek gaat, maar verdwijnt ze even snel van het toneel wanneer het gaat over het verdedigen van de rechten van vrouwen op goed betaalde jobs, op toegankelijke en kwaliteitsvolle diensten en zorg, op betaalbare woningen, … Samengevat: op alles wat noodzakelijk is om een onafhankelijk leven op te bouwen waarin geheel eigen keuzes kunnen worden gemaakt. Het is enkel door samen de strijd aan te gaan tegen de besparingspolitiek dat we de verworvenheden van vrouwen zullen kunnen verdedigen en we er nieuwe kunnen binnenhalen.
# Geen kapitalisme zonder seksisme
# We moeten het systeem aanpakken, niet haar slachtoffers !
Seksisme en seksueel geweld beantwoorden met racisme, biedt geen oplossing. We moeten de strijd voor vrouwenrechten verbinden met de strijd tegen problemen die intrinsiek verbonden zijn aan het kapitalisme en die ons allen raken. De structurele werkloosheid, de lange wachtlijsten voor sociale woningen, onderwijs dat alsmaar duurder wordt en tegelijk in kwaliteit inboet, de voedselbanken die ‘een groot succes’ kennen, de klimaatopwarming, …
Wij willen komaf maken met seksisme en racisme, maar dit zal enkel mogelijk zijn met een programma dat erop gericht is een andere samenleving op te bouwen. Een samenleving die gebaseerd is op de noden en mogelijkheden van de meerderheid en niet op de winsten van een kleine minderheid. Dit vraagt om een collectieve strijd, zonder onderscheid in afkomst, geslacht, seksuele geaardheid of religie. Racisme en seksisme verdelen en verzwakken ons in de strijd voor een andere samenleving.
De eisen van ROSA :
• Tegen het misbruik van feminisme in het kader van islamofobe en racistische campagnes. Enkel het patronaat en haar politici hebben er baat bij dat hun slachtoffers verdeeld worden.
• Voor het recht op het dragen van een hoofddoek, maar ook het recht om er geen te dragen.
• Voor een eengemaakte strijd tegen de besparingen en tegen elke vorm van discriminatie.
• Geen kapitalisme zonder seksisme, racisme, homofobie, transfobie, … Voor een eengemaakte strijd van werkenden, jongeren, mannen en vrouwen, Belgen en migranten en mensen zonder papieren, tegen het systeem dat enkel de belangen van een superrijke minderheid dient.