MIJN LICHAAM, MIJN KEUZE, MIJN VRIJHEID !

Strijden tegen dagdagelijks seksistisch geweld

 

Afgelopen decennia bestond het officiële discours eruit – althans in het Westen – te stellen dat de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen tot het verleden behoorde en dat er enkel nog werk moest gemaakt worden van de laatste details. Vandaag wordt dit idee steevast weerlegd. Alledaags seksisme wordt vandaag breed besproken in de samenleving. In België werd de discussie aangewakkerd door verschillende campagnes op sociale media, waarbij slachtoffers van seksueel geweld aan het woord kwamen.

Elders in de wereld, laaide niet enkel de discussie op, maar ook de strijdbeweging. In India en Turkije, en recent ook in Argentinië, zagen we massabewegingen ontstaan tegen geweld ten opzichte van vrouwen. We hebben overal strijdbewegingen nodig om seksisme aan te kaarten, de strijd aan te gaan tegen geweld en de situatie te verbeteren.

ROSA roept op tot acties die reageren tegen elke nieuwe aanval op het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen maar ook tot campagnes in woonwijken, op de werkvloer en in scholen om het dagdagelijks seksisme en het geweld dat eruit voortvloeit aan te kaarten. Seksistisch geweld is echter geen geïsoleerd gegeven. Het is gelinkt aan het kapitalistische systeem dat seksisme gebruikt om de winsten te maximaliseren en de werknemers te verdelen.Het is om die reden dat ROSA stelt dat de strijd tegen seksisme verbonden is met de strijd tegen het kapitalisme.

Vrouwen zijn geen objecten. Stop het gebruik van vrouwenlichamen in reclameboodschappen.

corps-femmes-objet

Het dagelijkse seksisme wordt gevoed door de commercialisering van het vrouwenlichaam dat gebruikt wordt om de winsten van een kleine minderheid te maximaliseren. Het kapitalisme maakt van het vrouwenlichaam een belangrijke bron van inkomsten. En door een ideaalbeeld van het vrouwenlichaam naar voor te schuiven doorheen reclame, filmindustrie, mode, … creëerde het kapitalisme geheel nieuwe, hyperwinstgevende markten zoals de plastische chirurgie, de cosmetica industrie, nieuwe dieetmarkten, pornografie. Dit alles legt een vertekend beeld op van hoe een vrouwenlichaam er zou moeten uitzien en creëert een negatief zelfbeeld: in het Verenigd Koninkrijk vinden maar liefst 5 op 6 zesjarige meisjes zichzelf te dik.

De aanvallen van de regeringen op de lonen, de uitkeringen en de sociale sector beletten slachtoffers van geweld ervan een uitweg te vinden. Wij eisen een herfinanciering van hulpdiensten aan slachtoffers en een halt aan de ‘blame the victim’-politiek.

Op straat, op het internet, op de werkvloer alsook andere publieke ruimtes is intimidatie nog erg aanwezig. Volgens een schatting van Amnesty International uit 2014 werden in België 1 op 4 vrouwen ooit lastiggevallen op straat. Volgens een Sensoa-enquête uit 2011 kreeg 1 op 3 Belgische leerlingen te maken met seksuele intimidatie op school.

We zagen ook het ontstaan van de ‘verkrachtingscultuur.’ Door naakte vrouwen te koppelen aan de verkoop van auto’s of door groepsverkrachting weer te geven in reclameboodschappen (Dolce & Gabana!) worden vrouwen voorgesteld als handelswaren: men dient er enkel nog een prijs op te plakken! In België werd 1 op 10 minderjarige vrouwen reeds slachtoffer van verkrachting of poging tot verkrachting en slecht één derde ervan kan er met iemand over praten.

Volgens politierapporten vonden in 2013 3073 verkrachtingen plaats en 3561 zedenschennissen. Dit komt neer op een gemiddelde van 8 verkrachtingen en 9 zedenschennissen per dag. Bij niet minder dan de helft van deze voorvallen zijn minderjarigen betrokken. Naar schatting dienen 9 op de 10 slachtoffers geen klacht in. In de zeldzame gevallen waarbij de dader bekend is, wordt het slachtoffer nog vaak met de vinger gewezen: kledij, gedrag, … worden aangeduid als de aanleiding voor intimidatie of verkrachting.

Dit legt de tegenstellingen van het systeem bloot. Enerzijds is het beeld van de welwillende, sexy vrouw alomtegenwoordig, anderzijds worden slachtoffers van aanrandingen nog steeds verantwoordelijk gehouden omwille van hun kledij of gedrag.

De economische crisis en de opmars van reactionaire ideeën zetten het recht op abortus op de helling en pro-lifebewegingen steken de kop op (ook in België). We kunnen dit niet onbeantwoord laten. Wij eisen een reële keuze voor vrouwen door het recht op abortus te verdedigen maar ook het recht op het krijgen van kinderen zonder daarbij armer te worden.

Wij eisen dat het recht op abortus erkend wordt en toegankelijk is voor alle vrouwen die er nood aan hebben. En dit overal ter wereld. Het verbod op het recht op abortus brengt doden met zich mee: elk jaar sterven 47.000 vrouwen ten gevolge van clandestiene abortus.

Het recht op abortus komt onder druk te staan, zowel door ideologische campagnes van de zogenaamde pro-life, als door de besparingspolitiek die over ter wereld de toegang tot voorbehoedsmiddelen en de toegang tot veilige abortus bemoeilijkt.

In Ierland werd met de campagne ‘Repeal the 8th’ een nieuwe strijdbeweging voor het recht op abortus gestart. Repeal the 8th streeft ernaar om het verbod op abortus uit de grondwet te bannen. In Spanje, en recenter ook in Polen, hebben massale vrouwenbewegingen aanvallen van conservatieve regeringen op het recht op abortus kunnen tegenhouden. Hoewel het recht op abortus in Polen reeds erg beperkt is, probeerden reactionaire krachten nog verder te gaan. Massabetogingen waar meer dan 140.000 mensen aan deelnamen, gevolgd door een staking, konden deze aanvallen stoppen en het recht op abortus verdedigen.

De eisen van ROSA :

• Vrouwen zijn geen objecten. Stop de vermarkting van het lichaam. • Het recht om zich te kleden zoals men wil, zonder daarbij lastiggevallen te worden. • Een reële keuze: verdedig het recht op abortus en het recht op het krijgen van kinderen zonder daarbij te verarmen. • Gratis en kwaliteitsvolle voorbehoedsmiddelen die voor iedereen toegankelijk zijn. • Vluchthuizen voor eenieder die het nodig heeft, vrouwen, mannen, holebi’s en hun gezin.

Volgende : Collectieve arbeidsduurvermindering