Verschenen op 9 februari 2018 in de categorie 
Geschreven door 
Slechts enkele extreemrechtse studenten namen er aanstoot aan. De onderliggende problemen zijn wel breder. Het feit dat er zoveel aandacht is voor Bo Van Spilbeeck geeft op zich aan dat transitie nog als ‘ongewoon’ wordt gezien. Een groeiende openheid neemt discriminatie en andere problemen bovendien niet weg, het kan wel een basis vormen om de strijd voor trans-gelijkheid op te voeren.
Transgenders worden nog consequent geconfronteerd met met onbegrip, discriminatie en geweld. Dit zorgt voor stress en uitsluiting, wat onder meer tot uitdrukking komt in immens hoge zelfmoord- en depressiecijfers. Uit onderzoek van 2009 blijkt dat 62% van de transgenders uit het onderzoek in België ooit zelfmoordgedachten had en 22% minstens één zelfmoordpoging ondernam. Internationaal ondernam 30-60% een zelfmoordpoging1. Verder heeft 53% van de transgenders te maken met discriminatie bij het zoeken naar werk. Op wereldvlak wordt om de drie dagen een persoon vermoord omdat hij of zij transgender is. Er zijn stappen gezet in het aanvaarden van transgenders, maar er is duidelijk nog een lange weg te gaan.
Als we het leven van mensen die lijden onder genderdysforie willen verbeteren, opkomen tegen geweld op LGTBQI+ en de hoge zelfmoordcijfers onder transgenders en holebi’s willen doen dalen, dan moeten we bouwen aan een beweging die actief tegen transfobie strijdt en zo de uitsluiting kan verhelpen. De erkenning van studentengroepen als KVHV, NSV, … – die de voorbije dagen met hun transfobe boodschap in de media aan bod kwamen – moet ingetrokken worden: waarom worden subsidies gegeven om een boodschap van haat te verspreiden onder studenten? Geen platform voor haat en discriminatie!
Er is nood aan voldoende middelen en begeleiding voor scholen om seksuele voorlichting te geven die niét heteronormatief is en ook ingaat op vragen rond gender en geslacht. Dit vereist meer middelen voor onderwijs.
Hetzelfde geldt voor gezondheidszorg. Er moet geïnvesteerd worden met een volledige terugbetaling van de behandeling van mensen met genderdysforie door de ziekteverzekering (bv. de noodzakelijke hormonen en operaties). Er moeten nog meer middelen geïnvesteerd worden in de begeleiding van mensen met genderdysforie zodat de lange wachttijden in het Genderteam aangepakt kunnen worden. Op dit ogenblik wordt bespaard op de zorgsector, dat leidde eerder al tot protest van het zorgpersoneel in de zogenaamde ‘Witte Woede’. Wij willen geen verschuiving van middelen, maar meer middelen voor zorg zodat er voldoende personeel en goede zorg is.
Op de huizenmarkt, de arbeidsmarkt en in het dagelijkse leven is er nog steeds discriminatie van LGBTQI+. Dit aanpakken kan het beste door antwoorden te vinden voor sociale tekorten: een massaal project van publieke investeringen in sociale huisvesting bijvoorbeeld kan alle huurprijzen drukken en bovendien de toon zetten voor een huizenmarkt zonder discriminatie.
Willen we een samenleving zónder transfobie zullen we moeten vechten voor de aanvaarding en gelijkwaardering van alle mogelijke diversiteit aan gezinsvormen, niet enkel het hetero-normatief kerngezin. Deze strijd is onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen het kapitalistisch systeem dat het klassiek gezin gebruikt om nieuwe arbeidskrachten te kweken en huishoudelijke taken te individualiseren.
Solidariteit opbouwen met de LGBTQI+ gemeenschap is onontbeerlijk in de strijd tegen transfobie en moet een aanzet zijn voor verdere discussie over welk programma nodig is tegen alle vormen van discriminatie. We steunen de solidariteitsactie van Gentse studenten. Daarnaast roepen we op tot een strijdbare mars op 8 maart tegen seksisme, discriminatie en afbouw van de openbare diensten. In Gent, Antwerpen en Brussel is er op de internationale vrouwendag (8 maart) een mars tegen seksisme.
1 Zelfmoord bij holebi’s en transgenderpersonen
